Ostrożność i zapobiegliwość Gora mnie zadziwia. Osobnik ten przez cały tegoroczny sezon dokładał mi na każdym wyścigu nierzadko nawet po kilkadziesiąt minut. Szanse, że go wyprzedzę w Toruniu były więc w zasadzie żadne. A jednak Goro dla pewności swojej i tak uknuł intrygę zdradziecką, która w założeniu swym miała mnie uziemić i nie pozwolić powalczyć z nim w finale.
Otóż wysłał do mnie w piątek wieczór swojego własnego szwagra Rootera, aby ten mnie „załatwił”. Zadzwonił więc ów szwagier ze zwięzłą i rzeczową informacją, iż wpada do mnie o 21:00 na JEDNO piwo.
Podjąłem wyzwanie i się zaczęło…
Jak się skończyło to tak do zupełnie nie pamiętam, ale wiem, że jak rano zadzwonił Goro, że nadjeżdżają po mnie, to byłem w opakowaniu, ale niespakowany (a przede mną czterodniowy łikend w Dębkach) i lekko oszołomiony jeszcze „rozmowami” z Rooterem.
W 15 minut zmieniłem zatem swoje własne opakowanie na bardziej obcisłe, a problem pakowania rozwiązałem w prosty sposób przechylając po prostu dwie szuflady i ich zawartość przesypując do torby, gdy w tym czasie Radek i Goro pakowali mi rower.
I jestem gotowy :)
Fakt, że wziąłem kominiarkę i windstopper nic tu nie zmienia. Gotowy to gotowy :)
Na miejscu szybki romans w stylu więziennym ze spotkaną Che, wymiana gumy (nie po spotkaniu z Che, tylko w tylnym kole, bo znowu flak, chyba mam szkło w garażu) i ustawiamy się w sektorach.
Fajnych, szerokich przestronnych na żużlowym torze Motoareny.
Start i już po chwili doganiam Gora, który startował z wyższego sektora, ale nie poradził sobie chyba z piachem na początku trasy i teraz ma już do mnie minutę straty. Wprawdzie za chwilę mi odjeżdża, ale traktuję to jako dobry znak. To, że go spotkałem oczywiście, a nie to, że mi odjechał.
Z samej trasy zapamiętałem głownie dyskotekę w dolinie, która mnie ubawiła setnie zwłaszcza, że akurat trafiłem fragment:
„Zabiorę cię do domu,
nie mów nic nikomu,
La la la la la … „
:D
Na Giga wjeżdżam jak zwykle sam, ale w oddali przede mną majaczy Marek (poznałem po białym kasku) Daję z siebie dużo (ale nie wszystko, bo wszystko to dam dopiero w Dąbkach ;) i po ok. 10km pościgu go doganiam. Jedziemy chwilę razem, gdy nagle ZA NAMI wyświetla się Goro. Okazało się, że trasa go rozczarowała i musiał zejść na tak zwaną dwójkę :) Jedziemy razem czyli znowu ma do mnie minutę straty. Robi co może, ale widać niewiele może, bo cały czas siedzę mu na kole. Korzysta z tego też Marek, który w naszym małym pociągu dowozi się luksusowo na metę.

Nasz mały pociąg w skali 1:25000 © Niewe

Finish wygrywa wprawdzie minimalnie Goro, ale ze względu na różne sektory ma do mnie tak naprawdę minutę straty. Pierwszy raz w tym sezonie :)

Reasumując: GORO. Twój plan się ZESRAŁ )

Niby wygrał, ale jednak nie © Niewe

A dalej to już tylko integracja, regeneracja, dekoracja, masturbacja.
Z całej imprezy najbardziej zapamiętałem niewiarygodnie duże IQ poznanej na miejscu Ani :) Można się zapomnieć z wrażenia troszkę i jeżeli się troszkę zapomnieliśmy to Cię serdecznie za to mężu jej przepraszamy :)

Trzy wilki, ale jeden w przebraniu sarenki © Niewe

Ania miała straszny dylemat generalnie, ponieważ twierdziła, że jest już aaaeeebana i chce do domu, ale jednocześnie miała ochotę aaaaabeeebać się jeszcze i nigdzie nie iść. Doszła wiec, za przeproszeniem do kompromisu z samą sobą i poszła po piwo :)

Ania rozwiazała swój problem z alkoholem, a raczej jego brakiem © Niewe

Całej imprezie przyglądał się pudel-morderca. Właścicielka twierdziła, że niegroźny, ale ja tam swoje wiem. Jakby był niegroźny to był miał różowe podniebienie, a nie poddupienie.

Jeden fałszywy ruch i wszysty jesteście bez głów © Niewe

Posiedzieliśmy do samego końca, aby obejrzeć jak dekorowana jest Che i jak częstuje fotografa browarem :) sprzedaliśmy pijaniusieńkiego Gora Pawłowi, żeby go bezpiecznie odstawił nach Hause, a sami czyli Ja, Radek i nasz mały labrador wyruszyliśmy na spotkanie WIELKIEJ PRZYGODY.

Nasz nowoczesny związek partnerski i mały labrador © Niewe

Ale o tym już w następnym wpisie. Teraz czas dla reklamodawców ;)