Miał być szczegółowy opis punkt po punkcie jak to bywało na mym blogu drzewiej, ale nie będzie.
Przyczyna jest tego takowa, że siadam do pisania po prawie dwóch tygodniach od rajdu, mając po drodze jeszcze jeden orient.
Czyli zwyczajnie nie pamiętam wszystkiego.

Dobrze natomiast pamiętam, że noga podawała aż miło i że nawigowałem jakbym stamtąd był.

Generalnie spodziewałem się tego, bo tydzień był udany i pojechałem do Szczepocic w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej oraz z bojowym nastawieniem ugrania czegoś więcej niż na Harpaganie.

A pojechaliśmy w sobotę rano naszym cygańskim wozem z Ewuncio i Janeczkiem.
Cygański wóz ma tę zaletę, że mieści tyle osobo rowerów ile trzeba, ale i tę wadę, że jak się za późno wyjedzie i nadrabia prędkością to nie ma litości dla sponsorów.
Janeczka chyba to zabolało ;)

Ostatecznie na miejsce docieramy godzinkę przed startem, czyli tyle ile trzeba żeby dopełnić formalności, przyczepić numery i przywitać się z kim trzeba. A było z kim, bo pojawił się Theli, ChrisEM, oba Nowaki, przy czym jeden nawet z dwoma synami, którzy też startują, i była też Kosma z Tomkiem.
Krótko mówiąc, porajdowe ognisko zapowiadało się grubo :)

Przy okazji okazało się, że razem z Jankiem jesteśmy twarzami tego rajdu, z racji czego należą nam się miliony od organizatorów :)

Specjalnie do zdjęcia podłożyłem nadgarstki pod bicepsy © Niewe

I dostaliśmy te miliony.
Miliony much na prawie każdym punkcie :)


A teraz uwaga, bo przechodzę do sedna.

Start o 10:00 rano. Rozdanie map, chwila na rozkminkę i jedziemy.

Czyżbym zapomniał roweru? © Niewe

Wybrałem wariant odwrotnie do ruchu wskazówek zegara, takoż wybrał też Janek i ChrisEM, w związku z czym ruszamy razem.
Od razu od bramy narzucam szybkie tempo. Czuję, że mogę sobie na to pozwolić gdyż moc jest ze mną, a poza tym trasa jest płaska i krótka, bo zakładany wariant optymalny ma pucharowe minimum czyli 100km. Tyle, że punktów na nim upchanych 20, jak na Harpaganie, więc przeloty będą krótsze.
Do pierwszego punktu (PK6) dolatujemy błyskawicznie. Leciutko przestrzelamy i objeżdżamy go dookoła, ale pierwszy punkt jest dla mnie zawsze najtrudniejszy, więc generalnie uważam, że wyszło nieźle.
Pierwsze koty za płoty. Jak zwykle na takich rajdach powoli zaczynam „integrować” się z mapą, czuję już skalę i zapominam o wszystkim innym skupiając się tylko na jechaniu.

Generalnie to kocham ten stan :)

We trzech zdobywamy kolejno punkty 10, 3, 7, 9, i 17 jednak moi towarzysze są dzisiaj wyraźnie słabsi i z każdą chwilą zostawiam ich coraz bardziej z tyłu. Drogę na PK12 pokonuję już sam.

A tak fajnie były położone punkty © Niewe

Spotykam ich ponownie przed bagnistym PK15 jednak ja już po drodze zdobyłem „trzynastkę”, którą oni ominęli. Czyli jest dobrze :)

PK15 to mordęga. Trzeba ciągnąc rowery po podmokłej łące, ale to jeszcze nic. Prawdziwy hardcore zaczął się później kiedy zamiast wrócić po swoich śladach poczłapaliśmy z Chrisem dalej wzdłuż kanału. Najpierw robiło się coraz głębiej, a potem pojawiły się osty i pokrzywy sięgające mi powyżej pasa. Ciągnąłem rower i kląłem na samego siebie, że dałem się przekonać do tego wariantu.
A na koniec zapadłem się w rowie po pas :)

Niech przeklęte będzie to miejsce ;) © Niewe

Na kolejny punkt (PK16) jedziemy z ChrisEm razem, jednak na wyjeździe z niego się rozdzielamy, po to by spotkać się ponownie z przeciwka na dojeździe do PK14. Pojawia się też Theli, który robi trasę w drugą stronę i który jest dzisiaj moim najważniejszym rywalem ;)
Na czternastkę wpadamy wszyscy razem. To znaczy ja, Theli, ChrisEm, dwóch zawodników, z którymi potem będę tasował się do samego końca i ok. 40 tryliardów much, gzów i innych wielkich, gryzących, niezidentyfikowanych obiektów latających.

Po podbiciu punktu wszyscy jak na komendę rozjeżdżają się po lesie i znowu jadę sam.
I tak już jest generalnie do końca, poza rzeczonymi dwoma zawodnikami, których spotykam za każdym razem tuż przed punktami, a których usilnie próbuję zostawić w tyle.
Przedostatnim punktem jest dla mnie PK5, po którym nareszcie urywam się rywalom.
Na PK8 docieram już sam. Wjeżdżam singlem w lesie, jakbym stamtąd był i napieram do mety. Siły cały czas nie brakuje.

Na mecie małe rozczarowanie.
Spóźnialski Theli tym razem całe 3 minuty przede mną. Jak sam przyznał, finiszował na zmiany z innym zawodnikiem i to dało im przewagę.
Ostatecznie zajmuję siódme miejsce, czyli jak na Harpie :)

Czas odpalić piwka, wziąć lodowaty prysznic, omówić inne warianty trasy i zintegrować się porządnie.

I ja, rozumiesz brachu, pojechałem tędy © Niewe

Nowak Krishna © Niewe

Tak się zintegrowaliśmy, że rano byłem mocno zdziwiony budząc się w namiocie, którego raczej nie rozstawiałem.
Czyli Bike Orientowa klasyka :)

A tak fajnie było następnego dnia. Bo BO to także kajakowy spływ Wartą :) © Niewe