Albo amnezja.
Tak, chyba bardziej amnezja.
Za cholerę nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie i po co w tę środę jeździłem. Dopiero rzut okiem na ślad w Garminie pozwolił mi się zorientować, że pojechałem, nie GDZIE, lecz DOKĄD i nie po CO, lecz po KOGO.
Trzeba dodawać wpisy na bieżąco to się takich problemów uniknie.
Albo można nie na bieżąco, ale wtedy trzeba dużo czytać, ćwiczyć pamięć i być jak brzytwa. No i pić tą, jak jej tam...
Letycynę ;)

W dzień drugi z dwóch mi dostępnych we Wrocławiu postanowiłem zdobyć majaczącą na horyzoncie Ślężę. Tym razem od razu na kołach, samochodem się najeżdżę jeszcze dzisiaj do nocy. Trasę wyznaczam korzystając z pomocy Garmina i map tak, żeby unikać głównych dróg, a jechać ile się da terenem. Nie jest to proste, bo mapę w Garminie mam niekompletną, oznakowanie szlaków w terenie w zasadzie nie istnieje (zapraszamy turystów do naszego pięknego kraju :/ ) , a i moja mapa papierowa jest delikatnie mówiąc do dupy. Trzeci raz w życiu korzystam z mapy Cartomedia i trzeci raz stwierdzam, że mapy tego wydawnictwa mają niewiele wspólnego z rzeczywistością. Na szczęście Ślęża cały czas majaczy na horyzoncie i można się kierować mniej więcej „na azymut”

Blisko widać, daleko dymać. © Niewe

Po drodze spotykam duże stadko saren. Część od razu ucieka, ale dwie zostają i przyglądają mi się długo. A ja przyglądam się im. Czyli przyglądamy się sobie wzajemnie :)
Uwielbiam takie chwile. To specyficzne jesienne powietrze (tak, wiem, że jest zima, ale powietrze jest jesienne), absolutna cisza, zero ludzi wokół mnie i miły stan zawieszenia.

Gang "Białe Dupy" w akcji defensywnej © Niewe

Choć nie będę ukrywał też, że odwykłem od samotnych jazd, a przywykłem do tego, że taka jedna cały czas trajkocze z tyłu jak tu kamieniździe, piaszczyździe i urwiździe, tudzież ślizgo, a nawet do tego, że taki jeden sapie, marudzi i robi wykłady na temat genezy rozmaitych form geologicznych ;)

Wracając do tematu…
Po prawie czterdziestu kilometrach jazdy pod taki wiatr, ze stojąc na pedałach osiągałem maksymalnie 15-16km/h dotarłem wreszcie do celu.
A tam?
„Buooże, jak pięknie!!
Czuję jak mięknie mi moje serce”

Ślęża - sręża. Wtedy jeszcze nie wiedziałem czemu © Niewe

Zbocza Ślęży są pokryte przepiękną buczyną. Liście ewryłer!!! Lubię to. Taką piękną drogą objechałem wschodnie zbocze góry i zaatakowałem w jedyny słuszny sposób, czyli od tyłu. A od tyłu jak to od tyłu. Pojawiły się schody :P

Zdaje mi się, że to granit, ale mogę się mylić. © Niewe

Paradoksalnie im bardziej mokre tym trudniej przejezdne. A że odkąd tu przyjechałem cały czas z nieba solidnie mży, to ciężko nawet prowadzić rower po tych głazach.
Niemniej dotarłem do celu i od razu udałem się do schroniska.

Tak jak napisałem przed chwilą - schronisko. © Niewe

Jak do niego wchodziłem to uchyliły się drzwi i wyszło dwóch typków stanowiących razem trójkąt mniej więcej równoboczny. Jeden wspierał drugiego. Obaj byli tak narąbani, że osobno nie byli w stanie iść. Razem jakoś szło. Czyli taki przykład protokooperacji (symbiozy fakultatywnej). Rzeczone typki spojrzały na świat mrużąc ślepia i widząc co się porobiło z pogodą zgodnie orzekli:
- O kurwa! Wracamy, kurwa. Może przejdzie, kurwa.
I wrócili do konsumpcji cały czas omawiając różne warianty zejścia z góry „koniecznie jeszcze dzisiaj, ale skocz jeszcze po dwa” :D
Do konsumpcji postanowiłem przystąpić i ja. Ale! Jednocześnie jak , nie ja :) Postanowiłem bowiem spożyć zupę cebulową. Poprzedniego dnia w wyniku gastro fazy rozwialiśmy z Che o takiej zupie, narobiłem sobie smaka, więc jak zobaczyłem taką pozycję w menu natychmiast ją sobie zamówiłem. Usiadłem przy stoliku i radośnie zacierałem rączki w oczekiwaniu na upragnioną potrawę.
I dostałem kurwa.
Cebulową Knorra „gorący kubek”
Jeśli buk istnieje to powinien zesłać burzę i spalić to obsrane schronisko.
Od tej pory było już tylko gorzej. Bo raz, że ta „zupa”. Dwa, że lało jak z cebra. Trzy, że zaraz trzeba wracać do Wrocławia, a potem jeszcze do Warszawy, cztery, że na zjeździe złapałem gumę i ostatecznie i przerąbywane pięć, że NIE MAM ZE SOBĄ ZAPASU. Fok ,meeeen.
Ale to wszystko było jeszcze do ogarnięcia. W końcu mam łatki, tyle, że się ostro utytłam i spóźnię do Wrocławia. Obróciłem rower, wyjąłem łatki, przykleiłem (dwie, bo szejk był dwustronny), podjąłem próbę napompowania dętki i odkryłem straszną prawdę.
I teraz uważaj Goro!
Samoprzylepne łatki firmy TOPEAK, które tak ci bardzo polecałem latem i które Ci nawet kupiłem, a kasy mi chyba nie oddałeś do dzisiaj ;) są samoprzylepne tylko na sucho. Na mokro są zdecydowanie samoODLEPNE. Na deszczu odlepiają się jeszcze szybciej niż przylepiają jak jest sucho.
Szkoda, że dowiedziałem się o tym prawie 40km od samochodu i półtorej godziny przed zmierzchem.
Potem już tylko
- poszukałem stacji kolejowej, ale okazało się, że pociągi nie jeżdżą tu już od lat.
- znalazłem przystanek autobusowy, ale okazało się, że autobus odjechał 10 minut temu, a następny będzie za prawie dwie godziny,
Zatrzymałem jakiegoś łebka wyjeżdżającego busem z posesji i po negocjacjach z nim i jego szefem (właścicielem auta pojechaliśmy po drugiego łebka, który odwiózł powrotem tego pierwszego łebka, żeby potem za kasę odwieźć mnie do Wrocławia.
Prawda, że proste? :)
Ale są i dobre strony. Mapa Cartomedii, o której pisałem na wstępie, zamokła kompletnie i porwała się podczas próby wydostania jej z kieszeni.
Z czystym sumieniem mogłem ją zatem wyrzucić i już nigdy więcej takiej nie kupować. :)

Zdarzyło się tak, że wylądowałem we Wrocławiu i miałem nadmiar czasu :)
Dzień pierwszy z dwóch mi dostępnych postanowiłem spędzić w pobliskich Górach Sowich

Pierwsze widoki za płoty... © Niewe

Na początek asfaltowy podjazd na przełęcz Jugowską, z której zamierzam zaatakować ambitnie najwyższy szczyt w okolicy czyli Wielką Sowę. A z przełęczy śmigały takie właśnie ciekawe postacie, na czymś co przypominało deskorolki.

Czy takie cuś nadal nazywa się deskorolką? © Niewe

I to byli w zasadzie jedyni uprawiający sport ludzie, jakich spotkałem tego dnia. Dziwne. Sobota, blisko Wrocławia, a tu takie pustki. Napieram zatem w ciszy i spokoju pod tą całą Sowę sam. Na wysokości ok 700m n.p.m pogoda zaczyna się klarować. Pojawia się lód..

Tu jeszcze nie wiem, że to zaledwie wstęp. © Niewe

…i pojawiają się też problemy z dalszą jazdą. Szlak skręca prostopadle na zbocze i lawiruje między choinkami i przez powalone drzewa. Nachylenie to jakieś 30% czyli pionowa ścianka. Pół godziny wspinaczki po oblodzonej ścieżce z rowerem na plecach porządnie mnie rozgrzewa. Dobrze, że są te chojny to jest się czego czepiać :)

Jak bym był lżej ubrany to bym to przeskoczył. © Niewe

Lekutko zmęczony, ale zadowolony w końcu docieram na Wielką Sowę.

Wielka Sowa 1014m n.p.m. i wieża widokowa. Czyli, że ją trochę widać :) © Niewe

Z Wielkiej Sowy zjeżdżam szlakiem czerwonym znowu w stronę przełęczy Jugowskiej, aby zaatakować kolejne pasmo i kolejne szczyty. Z wielkiego mojego zaaferowania lodem, który pokrywa szlak, tracę czujność, nabieram prędkości i... wpadam w piękny poślizg zakończony glebą :)

Wielka Sowa to i Wielka Gleba © Niewe

I to była jedyna gleba tego dnia. Kolejne pasmo górskie już trawersuję korzystając z fatalnie oznakowanego szlaku rowerowego. Na szczyty się nie pcham, bo wszystko jest totalnie oblodzone, a ja mam kompletnie łysą oponę z tyłu i mało czasu do zmierzchu.

Taka trochę oszukana i lekko prześwietlona panorama © Niewe

W wyniku błędów na mapie, błędów w oznakowaniu szlaków terenie i w wyniku własnej niezdecydowaniości zamiast zjechać na na północ, zjeżdżam ostatecznie na południe. Jestem po południowej stronie gór, a samochód mam po północnej, więc kieruję sie kolejny raz na przełęcz Jugowską jeszcze inną drogą. Podziwiając po drodze takie to cuda techniki jak ten piękny kolejowy wiadukt

Wiadukt kolejowy - zajawka ogólna © Niewe

wiadukt kolejowy i jego smutne podpory :) © Niewe

I zaliczam podjazd do schroniska Zygmuntówka. Można teoretycznie wjechać łagodniej i asfaltem, ale ja nie jestem (tu należy wstawić co się tam komu podoba, może być Obcy, może być Mors ;) i jadę skrótem o znacznym nachyleniu.

Podjazd pod schronisko Zygmuntówka © Niewe

Z przełęczy znaną mi już drogą zjeżdżam do auta sprytnie zadekowanego na cmentarnym parkingu w Kamionkach.
Dzień zdecydowanie zaliczam do udanych :)

Namawiała. Namawiała, namawiała…
I mnie namówiła. Podjechałem do Che obczaić te jej treningowe zawijasy pod Jabłonną. Fajne to to, ale mnie wnerwiło już w połowie. Nie cierpię tak się kręcić w kółko, za to Che wyraźnie to pasuje. No to niech ona się tu obkręca dalej, ustaliśmy, a ja w tym czasie zwiedzę okoliczne lasy i osiedla.
Tak też uczyniliśmy.
Z kostką jest lepiej niż myślałem, ale jeszcze trzeba uważać, bo przy wypinaniu, albo nagłych podparciach potrafi solidnie zaboleć. Słabo też wychodzi mi pchanie pod górę.
A jak już się Che naobkręcała tośmy zrobili jeszcze pętelkę po okolicy tym razem już razem. I mimo, że dwa razy w jednym zdaniu użyłem słowa „razem” to tak to pozostawiam, bo pasuje mi do kontekstu.

Tak po prostu.
I teraz boli mnie kostka. W sumie dobrze, że tylko kostka, mogło być gorzej biorąc pod uwagę fakt jak przesadziłem.
Pozytywem na pewno jest to, że w Bemolu poznaliśmy Bikergonię.
Coool.
Była też Che i był Goro, zabrakło Radka.
Fajnie tak posiedzieć wśród swoich.

Dzień trzeci spędzamy w Dolinie Białej Wody na Słowacji. Na początek pierwszy szok jakościowy. Na zdjęciu widać jak małym kosztem można ułatwić życie turystom na rowerach.

Drobna modyfikacja szlabanu, a jaki fajny efekt dla rowerzystów © Niewe

Wstępnie planowaliśmy zaliczyć Biele Pleso, a potem jeśli będzie to możliwe przez Trojuholnikowe Pleso przedostać się na Zelene Pleso i stamtąd zjechać z powrotem na dół. Oczywiście nic wcześniej sobie na ten temat nie poczytaliśmy i ten prosty plan jak wszystkie proste plany musiał się zesrać, bo po jakiś 5 kilometrach podjazdu pojawiły się
kamory…

Jak już Che pcha rower to wiedz, że coś się dzieje © Niewe

… lód…

Wjeżdżamy na zacną wysokość © Niewe

… i pierwsze chwile zwątpienia…

Papo Smurfie, daleko jeszcze? © Niewe

Zostały nam jakieś dwie godziny do zmierzchu, a przed nami jeszcze jakieś 30 minut do celu i brak pewności jak wygląda szlak czerwony i czy da się nim przedostać do drugiej doliny. W tej sytuacji pojawia się znikąd u nas coś jakby na kształt rozsądku i zawracamy. Planujemy wrócić do rozstaju szlaków i jeśli starczy czasu podjechać bezpośrednio do Zelenego. Mamy farta, bo napotkany słowacki leśnik wskazuje nam całkiem zacny skrót, którego nie miałem na mapie, dzięki czemu sprawnie przedostajemy się na drugą stronę doliny i znowu zaczynamy wspinaczkę.

Wyścig ze słońcem :) © Niewe

Znowu pojawia się lód © Niewe

odpocząłem w tych górach, odświeżam umysł, dużo czytam, jestem jak brzytwa ;) © Niewe

Lekko nie ma, bo szlak miejscami jest kompletnie oblodzony. Już zacieram łapki na myśl o zjeździe :)
W końcu nagroda za walkę ze śliską nawierzchnią i targaniem roweru na plecach wyłania się zza zakrętu.

Ostatnie metry, W oddali widać już schronisko © Niewe

I jest! Zelone Pleso. Około 1600m n.p.m. © Niewe

A na górze nikogo!!!
Tylko przyjazny Słowak wyszedł!! ze schroniska zapraszając nas na gorącą herbatkę :) Czad. Niestety musimy odmówić, bo do zmierzchu zostało trochę ponad godzinę, a ciężko wyczuć ile potrwa zjazd/schodzenie, no i trzeba zarezerwować sobie jeszcze zapas na ewentualne problemy techniczne.
Strzelamy sobie jeszcze tylko kilka fotek…

Rowerom chyba zimno, bo się przytuliły do siebie © Niewe

Mała Che i Wielkie Tatry © Niewe

Niestety nie udało mi się na zdjęciu wydobyć prawdziwej barwy wody. A była naprawdę zieloniutka. © Niewe

…i zaczynamy zjazd.
Na początek bardzo ostrożnie.

Lodu jakby przybyło © Niewe

A potem już zwyczajnie kozaczymy co kończy się wykorzystaniem rezerwy czasowej na usunięcie usterki :)

Bbidddąng! Psssss... © Niewe

Koniec :/
Jeszcze tylko obowiązkowy na Słowacji prażony serek i niestety opuszczamy ten piękny kraj serem i piwem płynący, gdzie w górach jest cicho i spokojnie, a rowerzyści nie są ucieleśnieniem zła wszelkiego i sprawcami wszystkich wypadków oraz główną przyczyną erozji górotworów. Jak w Polsce, wrr.

Ale wypas © Niewe

Dzień drugi zaczynamy od podjazdu do schroniska Murowaniec. Przywołany już wcześniej Wojtek próbował nas do tego zniechęcić, ale po pierwsze primo, jesteśmy twardzi, po drugie primo, wokół Zakopanego jest naprawdę mało szlaków nieobjętych zakazami dla rowerów.

Potok od wieków drążący skały © Niewe

Mimo, że jest niedziela, a może właśnie dlatego napotykamy tylko pojedynczych turystów. Miła odmiana po Dolinie Chochołowskiej.
Odmienna jest też nawierzchnia, po której jedziemy. Zgodnie z tym co nam zapowiedział Wojtek droga wyłożona jest wielkimi, nierównymi kamieniami, z których cześć jest ruchoma i uślizguje się spod kół

Ostrość celowo ustawiona jest na kamienie, więc nie życzę sobie uwag w tej sprawie © Niewe

Drewniany mosteczek nie ugina sie, Che po nim jedzie, jedzie bo chce. © Niewe

Po trwającym prawie 40minut podjeździe docieramy do schroniska.

Murowaniec w pełnym słońcu © Niewe

Wyżej niestety wiszą już zakazy dla rowerzystów, a z przeprowadzonego w bufecie wywiadu wynika, że po szlaku mogą się kręcić strażnicy. Odpuszczamy sobie zatem i skupiamy się na tym w czym jesteśmy najlepsi :)

Regeneracja i integracja, ale bez masturbacji © Niewe

Poprawiamy jeszcze grzanym winkiem zaczyna zjazd. I teraz trochę przycukruję, ale ja naprawdę nie wiem jak Che dała radę zjechać to na raz, bez zatrzymywania. Ja chwilami miałem już ochotę zapłakać, tak bolały mnie łapy od trzymania kierownicy na tym kamienistym zjeździe. Ale zjechała. Twarda sztuka.
Ponieważ zostało nam jeszcze jakieś dwie i pół godzinki do zmierzchu kierujemy się dalej na wschód bez konkretnego planu. Niebieski szlak z Złotej Dolinie wygląda zachęcająca, ale kręci się tam sporo ludzi. Jedziemy więc jeszcze dalej do parkingu przy zielnym szlaku prowadzącym na Rusinową Polanę. Tam zasięgamy języka i podejmujemy wyzwanie Actimela.

Rozglądam sie, ale nigdzie nie widać zakazu dla rowerzystów ;) © Niewe

I chwilę później możemy znowu upajać się widokami i naszą przebiegłością

Dwa dranie na Rusinowej Polanie © Niewe

Właśnie w tym momencie dowiedziałem się, że zostałem wujkiem!!!! :) © Niewe

I przygotowujemy się do zjazdu

Przygotowania do zjazdu © Niewe

Zaliczamy rewelacyjny zjazd niebieskim, który wcześniej ominęliśmy i napieramy pędem do Zakopanego, bo Halina i mąż Maryli już czekają, a piwa same się nie wypiją :)
Kolejny rewelacyjny dzień za nami.

Zupełnie spontanicznie, zupełnie niespodziewanie postanowiliśmy pojechać w góry i narobić wiochy :)
Jako bazę noclegowo-gastronomiczno-integracyjną obraliśmy Zakopane. Na bogato :)
Za dużo szlaków dla rowerzystów to tu nie ma, ale na dwa krótkie jesienne dni powinno wystarczyć. Na początek udajemy się do niejakiego Wojtka z Airbike’u przeprowadzić tak zwany wywiad środowiskowy gdzie tu warto, a gdzie pchać się nie warto. Zgodnie z tym co wiedzieliśmy już wcześniej najfajniej jest na Słowacji, ale to musi poczekać, a po naszej stronie jest kiepskawo, bo wszędzie zakazy i tłumy. Trudno. Zaliczymy co jest i potem się zobaczy.
Zaczynamy od drogi pod Reglami i doliny Chochołowskiej. Zgodnie z przypuszczeniami ludzi jest sporo, ale tylko do schroniska. Wyżej są już tylko góry, lasy i pojedynczy doświadczeni turyści. Od razu lepiej :)

Pierwsze nieśmiałe na gór spojrzenia © Niewe

Ładujemy się najwyżej jak się da, analizujemy mapę i zaczynamy zjazd z powrotem. Do wysokości schroniska jest stromo, kamieniście i pusto.

Zaraz się zacznie... :) © Niewe

Od schroniska jednak się wypłaszcza i wracają lezący cała szerokością drogi „turyści”. Czeka nas zatem szalony zjazd po szutrowej nawierzchni pomiędzy uciekającymi przed "tymi przeklętymi rowerzystami" ludźmi. Nie ma lekko ; )

Dni są krótkie, ale my jesteśmy szybcy, więc jedna dolina i jedno pasmo górskie dziennie to jednak trochę mało. Po rozpędzeniu turystów w Chochołowskiej atakujemy równie popularną Gubałówkę od strony Butrowego Wierchu. Szkoda, że zdjęcie nie pozwala udostępnić oglądającym całej galerii wrażeń zapachowych. Nasłoneczniona łąka pokryta świeżo rozrzuconym obornikiem "to je to!" :)

Jeszcze w te góry wrócimy tylko z drugiej strony :) © Niewe

A na górze…
O matko i córko jak mawia Che.
Na górze byli wszyscy. Absolutnie wszyscy. Panie w plastikowych kozakach, spocone grubasy, wrzeszczące bachory, nawet zakonnice były.
Był też kot, a właściwie kotka, która na to wszystko lała

Siła spokoju na Gubałówce © Niewe

Ponieważ wyraźnie odstawaliśmy zarówno wyglądem jak zachowanie od reszty „turystów” postanowiliśmy wtopić się w tłum i jednocześnie zniszczyć Bikestats.
A popełniliśmy to: :)

Kto się spodziewał, że zobaczy zdjęcie Che (pierwsza z lewej) z wypchanym niedźwiedziem? :) © Niewe

Zrobiliśmy jeszcze szybkie piwko i lekko zniesmaczeni zjechaliśmy do Zakopanego aby zdążyć przed zmierzchem. Przed nami jeszcze najazd na Krupówki, szwending i clubing :)

Wyskoczyliśmy z Gorem nacieszyć oczy jesiennym Kampinosem. Tego zawsze mi mało. Pokręciliśmy się to, to tam, z grubsza czerwonym w zachodniej części Kampinosu, bo zdecydowanie najładniejszy fragment Parku zwłaszcza jesienią i zajechaliśmy do Górek spragnionych napoić.

Zeszłej jesieni też chyba popełniłem podobną fotkę © Niewe

Zimne powietrze chyba wysuszyło Gora, ponieważ po otwarciu piwka wziął sobie natychamiast "jeden łyk" :)

Jeden łyk Gora :D © Niewe

To jak taki spragniony to jeszcze dorzucę zdjęcie wody :)

Taki widok zawsze mnie cieszy © Niewe

Gdybyśmy to my budowali centralną magistralę kolejową w Polsce to by była jednotorowa. Wyjechałem bowiem naprzeciw Che i mimo naprawdę gęstej mgły udało nam się spotkać, a nie minąć :)
Tyle.