Dostałem od Che propozycję nie do odrzucenia. Jedziemy do Fascika. Ty też jedziesz.
No to pojechałem :) Znaczy pojechaliśmy.
A jak pojechaliśmy to i dojechaliśmy.
A jak dojechaliśmy to się przywitaliśmy.
A jak się przywitaliśmy to rano było ciężko. To logiczne :)
Ale do rzeczy...
Skorym świtem, kiela dwunastej do Fascikowej rezydencji przybyli: Irek, Puchaty i Piotrek. Powitaliśmy się wszyscy niepasteryzowanym chlebem naszym powszednim darując już sobie sól. W tym czasie Fascik walczył z moim rowerem, który po Harpaganie znalazł się w stanie zapaści. Wymienił mi łańcuch, kasetę, nie dał jednak rady uruchomić korb. Dobrze, że mam silne nogi, to jakoś dawałem radę :)

Tu potrzebna jest pomoc Mechanika Rowerowego!!! © Niewe

Pod światłym przewodnictwem duetu Puchatego i Fascika zgarniając po drodze Candulę eksplorowaliśmy rewelacyjne tereny Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego.

Che z politowaniem patrzy jak inni nadal wjeżdżają ;) © Niewe

Ekipa w komplecie jeszcze przed dezercją Puchatego © Niewe

Mi osobiście przyjemność zepsuły trochę do spółki:
- fatalny stan roweru
- fatalny stan mnie po chorobie i antybiotyku
ale wszystko wynagrodził zjazd nad moje ukochane mooooorze

Labrador oczywiście musiał od razu wkitrać się do wody © Niewe

Fascik, Piotrek i Irek na jednej stali plaży © Niewe

Jak przyjdzie przypływ to będzie po rowerach, a Che morze wyrzuci na wydmy. © Niewe

I wypite nad nim browarki w zajebistym towarzystwie.

Stoją teraz w dokładnie odwrotnej kolejności niż stali na plaży. No chyba żeby patrzeć od prawej © Niewe

Oraz obowiązkowe nad morzem gofry

Ktoś zaburzył kolejność. Nawet tą odwrotną © Niewe

Nie zdążyłem tylko kupić sobie ciupagi.
Tak posileni (zwłaszcza Faścik, który zamiast gofra zjadł plasterek ogórka ;) wrócilim do Gdyni. A potem było już zupełnie nie rowerowo, niesportowo, ale bardzo wesoło i uczuciowo. Bo wrócił do nas Puchaty (który przedtem zmył się w niejasnych okolicznościach dla mnie niejasnych w lesie) i nas pokuuuuooooochał miłością prawdziwą, szczerą i żarliwą :D
Czad był.
PS.
Kto ma zdjęcie nas na żubrze czy co to było za stworzenie?

Z owocem żywota mojego Hanną wyskoczyłem na plac zabaw w Zaborowie, od którego jak twierdzi Garmin dzieli nas całe 13metrów przewyższenia.

Hanna wspina sie na zjeżdżalnię © Niewe

WSTĘP
Prawie każda moja relacja z jakiejś zorganizowanej imprezy zaczyna się tym, że „mamy plan”. Takoż będzie i tym razem.
Na jesiennego Harpagana w toku całorocznych negocjacji ustalił nam się skład:
Radek (o matko boska!)
Śledziu (dawno z nami nigdzie nie był)
Janek (bywa, ale pierwszy raz, więc to opisze)
I Ja (wiadomo)
Odpadł Goro, bo miał jakieś sprawy rodzinne. Nie do końca kumam jak rodzina może być ważniejsza od Harpagana, ale że ja za dużo rodziny nie mam, to się nie mądrzę. W każdym razie nie jedzie.
Zatem mamy plan.
Spotkamy się u mnie. Ten „prosty” plan zakłada, że dwa rowery ładujemy do bagażnika (standard) i dwa na dach (teoretycznie też standard). Niestety jak każdy prosty plan, tak i ten musiał się zesrać. Okazało się, że mimo, że zmieniłem auto z jednego takiego samego, na drugie takie same, to to drugie takie same jednak nie jest do końca takie same i bagażnik nie pasuje.
Czy to jest jasne?
Ostatecznie musieliśmy pojechać na dwa samochody co w ogóle mnie nie ucieszyło, bo nie lubię prowadzić gdy wokół mnie nie ma bandy wesołych ludzi.
Nie to żeby Śledziu nie był wesoły. Co to to nie. Jest wesoły. Tylko, że się nachlał i zasnął, a ja musiałem zadowolić się swoim zajebistym towarzystwem. Dobrze, że chociaż fizjologii nie da się oszukać i co te 100km miałem z kim pogadać przez chwilę kiedy on lał ;)
Do bazy rajdu docieramy jak zwykle po nocy. Szybka rejestracja, logowanie się w hotelu i przystępujemy do przygotowywania sprzętów i kolacji.

Każdy ma swój sposób na przygotowanie organizmu do wysiłku © Niewe

Przygotowywanie przedłużało się na tyle, że w pewnym momencie, różni inni uczestnicy jutrzejszego Harpagana zagadywali nas „i co startujecie jutro?” „nie kładziecie się?” itp.
Zapomnieli chyba, że w nazwie tego rajdu jest słowo „ekstremalny”. A to właśnie o nas tu chodzi ;)

START Elbląg
Cele rajdu:
• sprawdzenie granic własnej wytrzymałości i odporności psychicznej,
• wyłonienie osób godnych miana HARPAGANA w marszu i rowerowej jeździe na orientację,
• popularyzacja imprez na orientację, jako doskonałej formy niekonwencjonalnego wypoczynku,
• upowszechnienie kultury fizycznej, sportu oraz obronności kraju,
• wymiana doświadczeń przez sympatyków imprez na orientację,
• praktyczne potwierdzenie własnych umiejętności w posługiwaniu się mapą i kompasem,
• ukazanie uczestnikom piękna Ziemi Pomorskiej.
Takie są założenia.
A teraz samo PRAWDA:
Rozdanie map jak zwykle po ciemku i jak zwykle miejscowi mają to w dupie, bo im mapa z lat osiemdziesiątych i ciemność w niczym nie przeszkadza. Taka jest specyfika tego Rajdu i trzeba się z tym pogodzić. Wiemy o tym, więc jedziemy za nimi.

PK19 godz. 7:13
Już pierwszy podjazd ujawnia mi straszną prawdę. Gorączka, która mi towarzyszy od tygodnia, a którą próbowałem wczoraj wieczorem zbić zimnymi Kasztelanami powróciła i każde mocniejsze depnięcie na pedały powoduje, że pęka mi głowa i łomocze serce. Punkt odnajdujemy po zjeżdżeniu ciemnego lasu wzdłuż i wszerz.

PK 8 godz. 7:48
Pierwsze błoty za płoty. Punkt odnaleziony bez problemów, ale rowery zdążyły się już ufajdać błotem po pachy. I tak już będzie do końca tego rajdu, który zgodnie został uznany za najtrudniejszy od lat. Po odbiciu punktu komunikuję Radkowi, że dalej ściga się sam, a ja ze względu na gorączkę przechodzę w tryb krajoznawczy

PK15 godz. 9:12
Krótki przelot asfaltem i w lesie szukamy zjazdu nad strumień. Tam po raz pierwszy dzisiaj i nie ostatni spotykam Theliego. Po krótkim błądzeniu wbijam się w wąską ścieżkę, a za mną przynajmniej kilkanaście osób, w tym jak się później okazało Monika. Ponoć wyglądałem jakbym wiedział gdzie jadę :) Ponad godzina noszenia rowerów przez strumienie, przez powalone drzewa i w błocie po kolana pozbawiła ich złudzeń :)

PK 16 godz. 9:59
Z PK 15 wyjeżdżamy na asfalt nie do końca tam gdzie planowaliśmy, ale ostatecznie udaje nam się skierować we właściwym kierunku. Sama wieża łatwa do odnalezienia, ale trudniejsza do podjechania, bo na wzgórzu niedaleko zabytkowego klasztoru. Z wieży widać Zalew co mnie strasznie cieszy :)

Wieża widokowa w Kadynach © Niewe

PK 20 godz. 10:48
Z komunikatu startowego wynikało ponoć, że do tego punktu ciężko się dostać z rowerem i że dopuszczona jest możliwość udania się tam pieszo. Porzucamy więc rowery w lesie i drałujemy po torach wzdłuż brzegu.

Droga do, do, dooooo, do PK20 © Niewe

Plotki okazały się mocno przesadzone i tylko niepotrzebnie się nałaziliśmy.
Punkt był umieszczony tak:

Ponoć tu nie da się dojechać rowerem © Niewe

Moim zdaniem czytnik powinien być na kamieniu i wtedy miałoby to sens :)

Święty Kamień. Pan wie kto po nim stąpał ;) © Niewe

PK 10 godz. 11:59
Pierwszy naprawdę długi przelot asfaltem. Jakoś przed Fromborkiem gubię Janka, za to przy drodze stoją moi fani i mnie dopingują.

Moi wierni kibice © Niewe

Na dojeździe do punktu spotykam Radka jadącego z przeciwka. Nie bardzo potrafię rozkiminić jaki wariant wybrał, że musiał wracać tą samą drogą.

PK 11 godz. 13:18
Następny w kolejce miał być PK2. Tak mi wynikało z moich „notatek” Jednak dużo czasu stracone na PK15 oraz warunki terenowe (ekstremalne błoto) wymuszają modyfikację. Decyduję się zostawić ten punkt zwłaszcza, że wygląda na trudny nawigacyjnie i kieruję się Prosto na PK11.
No prawie „prosto” Jedna z dróg na mapie okazała się nie istnieć w rzeczywistości i musiałem nadrobić trochę drogi, a potem jechać chwilę serwisówką wzdłuż drogi ekspresowej.

PK 6 godz. 14:18
Pierwszy raz na Harpaganie jadę kompletnie sam i musze przyznać, że mi się to podoba. Mam czas podziwiać krajobrazy, robić fotki, a nawet przysiąść na chwile żeby „posłuchać” świata wokół. Lubię to.

Piękny skrót do PK6. © Niewe

PK 14 godz. 15:13
W drodze do tego punktu pojawiły mi się pierwsze poważne kłopoty techniczne. Przed rajdem wymieniłem największy blat z przodu, ale nie wymieniałem łańcucha. Początkowo taki zestaw jakoś funkcjonował, ale teraz przestał. Dodatkowo jazda 9 godzin po błocie dorżnęła też środkową koronkę i zostało mi w zasadzie tylko najlżejsze przełożenie.
Na punkt najeżdżam o jedną drogę za wcześnie (nie było jej na mapie) i musze się przedzierać jakieś 400 metrów na szagę przez las. Przy okazji napotykam taką oto dziwną konstrukcję.

Co to niby jma być? © Niewe

Nie wiem co to jest, ale jest niebezpieczne, bo wychodząc ze skarpy po prawej w pierwszej chwili w ogóle nie dostrzegłem tego wilczego dołu przykrytego gałęziami. Nocą mogłoby być niezabawnie

PK3 godz. 15:46
Z braku czasu i ze względu na problemy sprzętowe kieruję się kręcąc młynka w kierunku mety, postanawiając po drodze zaliczyć jeszcze tylko dwa punkty, w tym właśnie trójkę.
Odnaleziona bez problemu, ale znowu dała o sobie znać nieaktualność mapy. Tym razem jednak na korzyść zawodników. Na mapie nie było przejazdu przez tory, w rzeczywistości był i to elegancki.

PK 17 godz. 17:02
Chyba najtrudniejszy nawigacyjnie punkt. Układ dróg kompletnie inny od tego na mapie. Trafiam w zasadzie tylko dzięki wskazówkom od wracających z niego zawodników. Podjazd oczywiście po błocku. Po drodze we wsi udzielam kilku burkom lekcje pokory przed miotaczem gazu.

W oddali widać też piechurów, którzy kończą swoją dwudziestocztero godzinną przygodę © Niewe

META 18:04
Zjeżdżając z ostatniego punktu spotykam znowu Radka, który zeznaje, że ma totalnego zgona i jedzie resztką sił. Tłumaczę mu co i jak i umawiamy się, że dogoni mnie na asfalcie w stronę Elbląga. Tym razem jednak ten mały oszust ;) nie kłamał i naprawdę miał zgona, bo mimo, że początkowo pojechałem w przeciwnym kierunku i mimo tego, że jechałem na najmniejszym przełożeniu nie dogonił mnie już do mety i dotarł kilka minut później.

Ubłocony, ale szczęśliwy jak cholera © Niewe

Janek dociera jeszcze kilka minut po nas, a Śledziu marznie na mecie już od kilku godzin. Nie mógł pojechać na kwaterę, bo zapomniał gdzie to jest :)

PODSUMOWANIE
Zająłem 40 miejsce, a Radek 28. Czyli gdybym tradycyjnie jechał z nim, zaliczyłbym swoją życiówkę na Harpie, co byłoby fajne. Ale i tak nie żałuję, bo jadąc samemu, mogłem naprawdę skupić się na pięknych okolicznościach przyrody i nacieszyć swoim własnym, zajebistym zresztą towarzystwem. A życiówkę zrobię na wiosnę. Już za 180 dni :)

Imprezy z cyklu MTBO chyba na stałe wejdą już do naszego harmonogramu imprez typu MUST BE. Na wiosnę było genialnie i w tym razem takoż. Świetna organizacja, kameralna atmosfera, blisko od Warszawy, w dodatku zawsze tydzień przed Harpaganem. To musi się podobać. Przynajmniej mi.
Ale do rzeczy..
Świadomi naszych ludzkich słabości postanawiamy na miejsce pojechać pociągiem. Ja z Radkiem z Pruszkowa, Goro dołączy na Zachodnim. Proste?
Tylko z pozoru.
Obliczyłem sobie, że aby zdążyć na pociąg w Pruszkowie muszę wyjechać o szóstej. Punktualnie 5:59 stałem gotowy do wyjścia w drzwiach domu, gdy przypomniałem sobie, że Radek, człowiek świadomy swoich ludzkich słabości nawet chyba bardziej niż ja poprosił mnie abym rano do niego zadzwonił, bo „może być różnie”
No i było.
Odebrał „już” za szóstym razem i coś wybełkotał, a w tle naparzał budzik. Chwilę nam się zeszło zanim Radek pojął po co dzwonię zaledwie trzy godziny po tym jak wrócił do domu i się położył, ale się udało. Obiecał, że będzie, a ja wyruszyłem we wieś, we ciemność, we mróz, we wilki jakieś…
I albo źle to sobie wszystko obliczyłem, albo za długo budziłem Radka, albo za wolno jechałem, albo tak zwana superpozycja czyli wszystkie te czynniki łącznie nakładające się na siebie sprawiły, że w okolicy trasy na Poznań zdałem sobie nagle sprawę, że nie mam szans zdążyć na pociąg. Że nie mam żadnych.
Czyli trzeba improwizować.

Zatem jadę szybko, czujny jak ważka,
Patrząc na wszystko spod kasku daszka… ;)

I dopiero w Płochocinie znalazłem to czego szukałem, czyli stojący na poboczu trollejbus jakich pełno w okolicy w związku z budową autostrady i zmierzający do niego pewnym krokiem kierowca. Jak podjechałem to akurat odpalał. Zaskrobałem żałośnie w szybkę, zrobiłem smutnego misia i po już po chwili, pomimo początkowych oporów siedziałem w ciepłej kabinie z pięcioma trollami, a rower leżał na pace.

Ognia Pane Kerowco! Ognia!

Wysadzili mnie na przedmieściach Pruszkowa i do stacji musiałem dotrzeć już sprintem. Jeszcze tylko cholerna kładka z tysiącem schodków i już jestem na peronie, całe dwie minuty przed odjazdem pociągu. Radek też już był, ale nie wyglądał dobrze. W międzyczasie dostałem SMSa od Gora. Zaspał i pojedzie samochodem.
Mówiłem, że to nie proste, tak się wziąć i umówić?
Na Zachodnim dosiada się za to cała masa rowerzystów w tym Nowaki i Bogdan z Gerappa. Lubię jak oni są :) W takim towarzystwie podróż mija błyskawicznie.
Czyli można się bawić bez alkoholu. Nie wiem po co, ale można. Co jakiś czas padają tylko pytania o Che. Czy jedzie i czemu nie? A skąd ja mam to wiedzieć. To, że czasem jej się zdarza zanocować u mnie na podjeździe to nie znaczy, że od razu wiem „czy jedzie i dlaczego nie”. I czy jedzie.
Do Pilawy dojeżdżamy jak to w zazwyczaj w Kolejach Mazowieckich: na czas, na miejsce, na pewno.
Banda rowerzystów wysypująca się z pociągu w małym sennym miasteczku budzi grozę wśród mieszkańców. Pierwsze kroki (koła?) kierujemy oczywiście od razu do sklepu. Trzeba zrobić zapasy na ognisko po rajdzie. Kupujemy z Radkiem browarki, a Gerappy uderzają w słodkie

Krupnik, czy miodówka. To są prawdziwe dylematy rowerzysty. © Niewe

Przy czym namiętnie dyskutują o tym co lepsze i dlaczego.
Żeby rozstrzygnąć jednoznacznie ten spór trzeba było zaangażować znanego kipera Radka.

Znany kiper Radek w akcji pt. hej nał, hej nał!! :) © Niewe

Werdykt został wydany natychmiast.
„Dobre, kupię nam też” :)
I kupił.
I pojechaliśmy na miejsce startu gdzie spożyliśmy śniadanko.

START

Po śniadaniu ustawiamy sią na starcie i czekamy na rozdanie map © Niewe

Na miejscu prawie same znajome twarze plus kilka nieznajomych. Jest też Theli :)
Następuje sprawne rozdanie map i ruszamy gremialnie w teren.

PK4 – ambona
Pierwszy punkt jak zwykle zdobywamy w tłumie, a dodatku był tak banalny nawigacyjnie i tak blisko od bazy, że nie ma się tu co za bardzo rozpisywać. Jedyną ciekawostką jest to, że orgi postanowiły wyrównać trochę szanse i dać fory słabszym. Punkty mają różną wagę, przy czym generalnie te najbliżej bazy są wycenione najwyżej. Fajny pomysł moim zdaniem. To w pełni amatorska impreza i najważniejsza jest atmosfera oraz dobra zabawa.

PK 2 – brzoza, E brzeg stawu.
Pierwsze koty za płoty. Na dojeździe do tego punktu wyszedł na jaw ciekawy fakt. Mapa pewnie kiedyś była aktualna, ale było to bardzo dawno temu. Z drogi, którą planowaliśmy dostać się do punktu został jedynie dwudziestometrowy wjazd do lasu. Dalej droga nie istnieje. Trzeba szukać innego dojazdu i tu straciliśmy naprawdę dużo czasu. O ile pamiętam towarzyszył nam też w tych poszukiwaniach Theli. Krążyliśmy rozmaitymi przecinkami, których układ nie był za bardzo zgodny z mapą, a nawet udało nam się dotrzeć do bramy jednostki wojskowej, której również tam być nie powinno. Ostatecznie kierując się głównie kompasem, instynktem i nie wiem czym jeszcze docieramy w pobliże, a wyjeżdżający z punktu inni zawodnicy wskazują nam drogę.

Theli dziurkuje swoją kartę startową © Niewe

PK1 – przejazd
Punkt na przejedzie kolejowym Na wschód od nas są tory. Błędnie zakładamy, że wzdłuż torów zawsze biegnie jakaś ścieżka i jedziemy „na kompas” Ścieżki nie ma, a od nasypu kolejowego dzieli nas głębokie bajoro. Ponieważ to dopiero początek zimnego dnia nie bardzo mamy ochotę się moczyć. Budujemy więc, prowizoryczną przeprawę z powalonych konarów, którą Radek nieco na wyrost nazywa „mostem”

Most belkowy, dwustronnie podparty, konstrukcji drewnianej ;) © Niewe

Wobec braku drogi czy też nawet ścieżki jedziemy po torach nerwowo oglądając się za siebie, w związku z medialnymi doniesieniami o zakupie bardzo szybkiego taboru przez PKP.
Jeszcze chwila błądzenia i przedzierania się przez chaszcze, bo torów okazało się więcej niż nam się wydawało, a my byliśmy przy niewłaściwych i mamy punkt. Zostało tylko dwanaście.

PK5 - pomnik przyrody
Według pierwotnego planu mieliśmy teraz jechać na PK10. Tak to miałem wyrysowane na mapie. Radej jednak słusznie zauważa, że ta piątka wracając będzie nijak po drodze i że lepiej „zajechać” do niej teraz. Mam wątpliwości czy to optymalne rozwiązanie, ale daję się przekonać. Jeden z nielicznych punktów prawie całość drogi pokonaliśmy asfaltem.

PK 9 – paśnik
Zaliczenie tego punktu było logicznym następstwem zmiany planu i zaliczenia najpierw piątki.

PK10 – ambona
Wartą dwa punkty przeliczeniowe ambonę w pk10 zdobywamy bez problemów. Ostatnie chwile na asfalcie.

PK11 – mostek betonowy
Ten punkt to prawdziwy hardcore. Siłą rzeczy wybraliśmy opcję zaatakowania go od wschodu przez bagna. Prowadząca do niego droga to wąska, straszliwie grząska ścieżka, a wokół żadnych punktów orientacyjnych. Ciągnąc rowery jakieś 8km/h szybko zatraciliśmy poczucie odległości i zaczęliśmy mieć obawy, że punkt już minęliśmy i trzeba będzie znowu ciągnąc rowery powrotem po tej fatalnej ścieżce. Na szczęście psim swędem dostrzegamy resztki jakiejś betonowej konstrukcji w krzakach po prawej i zaliczmy punkt. Na szczęście nasz plan zakłada dalszą jazdę na zachód i nie musimy wracać przez bagna i tysiące rzepów, którymi zresztą jesteśmy widowiskowo oblepieni.

Teoretycznie to jest właśnie betonowy mostek © Niewe

PK 12 – piwnica
Jedyna trudność w tym punkcie polegała, na tym, że nie słuchaliśmy uważnie co mówią orgi na odprawie, bo w tym czasie żłopaliśmy browar. A mówili, że kasownik nie wisi w piwnicy tylko na drzewach w pobliżu. Chwilę czasu straciliśmy na przeszukanie podziemi, ale dobra dusza z aparatem nas sprowadziła na ziemię.

PK13 – przystań „rondo”
Kolejny punkt na którym tracimy sporo czasu. Dojazd w pobliże był banalny, niestety nad samą rzeką układ dróg nie do końca zgadzał się z mapą i ostatecznie przestrzeliliśmy o jakiś kilometr na północ. Przez chwilę nie mogliśmy się zorientować w którym miejscu nabrzeża jesteśmy, ale wtedy ujawnił się mój nawigacyjny geniusz i odkryłem, że cieniutkie linie na tle rzeki to w rzeczywistości główki i „wygrodzenia” rzeki, na których się właśnie znajdujemy. Potem poszło już jak „z płatka”.

Theli i Radek próbują coś dojrzeć na brzegu © Niewe

PK14 – maszt radiowy
Robi mi się przydługi ten wpis, więc daruję sobie szczegółowy opis jak tu dotarliśmy :)
Ważne jest tylko to, ze tu podejmujemy ostateczną i brawurową decyzję, o tym że „robimy komplet”

PK15 – przy obgryzionym drzewie
To z tego punktu chcieliśmy początkowo zorganizować z obawy, że nie starczy czasu. Dobrze, że się rozmyśliliśmy, bo:
- czasu starczyło,
- ładnie tu :)

Ktoś chyba nie dokończył roboty i udał się na fajrant :) © Niewe

PK 7- skrzyżowanie przecinek
Wjeżdżamy w najbardziej piaszczystą część rajdu. Las rożnie tu na wydmach, które pokonujemy w poprzek walcząc z kołami zapadającymi się w piachu. Na jednej z takich wydm wkręca mi się jakiś badyl, słyszę trzask i tracę linkę tylnej przerzutki. Super. Zostało mi z tyłu najwyższe przełożenie i cały dostępny zakres regulacji to blat i środek. Na asfalcie to jeszcze ujdzie, ale na piaszczystych wydmach to porażka. Chłopaki kręcą młynki, a ja napieram na stojąco aż pieką mnie uda. Miejscami muszę niestety prowadzić.

PK 8 - ambona; PK 6 – paśnik
Dwa punkty jeden za drugim w tym samym piaszczystym lesie. Nawigacyjnie dosyć proste, ale moje uda krzyczą głośno „dooosyć” Pieką mnie jak cholera i marzę już o wydostaniu się z tego boru.

PK 3 – skrzyżowanie przecinek
To nasz ostatni punkt w drodze do mety. Dostać się do niego było całkiem łatwo, ale trudniej wydostać.

META
Z ostatniego punktu jedziemy na północ. Chcemy trzymać się głównej drogi leśnej i przez miejscowość o wdzięcznej nazwie KRYSTYNA wrócić do asfaltów. Niestety Krystyna się broni – droga znika w polu. Modyfikujemy trasę i wracamy do niebieskiego szlaku, który z grubsza idzie w kierunku Łucznicy. Ja optuję za tym żeby trzymać się go do końca, Radek upiera się na „skrócie”. Ponieważ mnie przegłosowali odbijamy i za chwilę brodzimy po kostki na szagę przez las w kierunku wysokiej wydmy. Jeszcze tylko ostatni ogromny wysiłek, żeby wciągnąć rowery na jej grzbiet i po chwili odnajdujemy piękną, nowiutką lasostradę, której nie ma na mapach, ale która ewidentnie jest nam po drodze. Metę osiągamy z kompletem punktów piętnaście minut przed limitem czasu. Goro i Radek zajmują miejsce siódme, a ja ósme (bo dojechałem jakieś dwie sekundy po nich na moich kosmicznych przełożeniach.
Fajnie było :)

Integracyjne ognicho na mecie © Niewe

Nagrody na tym rajdzie są konkretne. I nie mam na myśli pucharów :) © Niewe

Piotrek z Gerappa prezentuje swoje świecące czułki z funkcją cofania. Nadchodzi zmierzch i pora się zbierać. © Niewe

Jest fajnie, bo przez zaspanie Gora, mamy transport do domu i możemy dać z siebie Radkiem, jeśli nawet nie wszystko to przynajmniej dużo.
Co też czynimy. Sorry Goro ;)

Do pracy częściowo po trasie niedzielnego maratonu, a po pracy szybkie piwko na Młocinach i przez Łomianki jeszcze więcej po trasie niedzielnego maratonu. Tak jakoś wyszło. Miało być trochę inaczej, ale mnie jakoś w lesie odcięło i musiałem wyjechać do wsi poszukać kalorii. Napotkane dziewczę (nieletnie) wskazało mi dwie różne drogi do dwóch różnych sklepów. Próbowałem oszacować, który mi bardziej pasuje i się pytam:
- Ile do tego sklepu?
- Kawałek, odpowiada dziewczę.
Kurde, żeby chociaż 15 lat miała to przynajmniej mógłby z niej pożytek jakiś być. Tak też niby był, ale niewielki.

Nareszcie pojechałem jak należy. Chyba pierwszy raz w tym sezonie przyłożyłem się troszkę do wyścigu i na metę przyjechałem zmęczony konkretnie.

Ale piękne jesienne barwy!!! © Niewe

Chyba na Ćwikową Górę się wspinamy © Niewe

Ale i tak na mecie już wszyscy na mnie czekali.
Tylko krócej niż zwykle :)

A teraz trochę bardziej do rzeczy...
Na maraton jadę z Che bez Kampinos. Lubię jeździć na zawody od razu na kołach, a nie samochodem, lubię jeździć przez Kampinos, lubię jeździć z Che i lubię takie dni/
Lubię To :)
Na miejscu od groma znajomych. Na początek spotykamy Marcina, ale jakoś nie jest chętny do integracji, zostawiamy go więc w lesie na pastwę sarenek. Jest też Paweł, Goro, Rooter, dla którego to będzie pierwszy maraton w życiu, Ogór czyli syn Gora i dawno nie widziany Goro’s śwagier, który dzisiaj jedzie na FIT chyba jako Ogóra opiekun. Czyli mamy komplet.
Zajmujemy miejsca w sektorach, blat i ogień. Początek trasy tak jak w zeszłym roku bardzo szybki. Cały peleton osiąga prędkości rzędu 40km/h. Po wjeździe do lasu tempo spada, ale nie wiele. Generalnie cały czas jest napieranie.
Trasa jak trasa. Kampinos jaki jest każdy wie, nie ma się co tu za dużo rozwodzić. Jest piażdżyzdy ;)
Pojechałem bez bukłaka i trochę brakuje mi picia. Na pierwszym bufecie łapię więc kubek z izotonikiem i wpadam prosto w ogromną piaskownicę. Jazda po piachu trzymając kierownicę jedną ręką to nie jest prosta sprawa. W dodatku jakiś gościu stanął z boku i spokojnie konsumował zdobyte fanty. Przyrżnąłem w niego barkiem, przeleciałem przez kierę, ale cały czas próbowałem utrzymać kubek z napojem. Jak już wylądowałem na piachu to kubek pękł i wszystko wylało mi się pod rękaw.
Noż urrrrwa, a tak mi się chciało pić.
Zbieram się, sprawdzam czy wszystko co ma się kręcić się kręci, a co ma być przymocowane na stałe, przymocowanym na stałe pozostaje i jadę dalej. Dalej bez picia. Coraz częściej zerkam do bidonu, z którego w międzyczasie odpadło zamknięcie i zastanawiam się czy nie siorbnąć sobie błotnej brei, która się zebrała na dnie.
Ale nie.
Pragnienie gaszę dopiero na drugim bufecie.
Pod koniec, w okolicach czarnego szlaku jadę jako pierwszy i mam dylemat czy lewo, czy prawo, bo strzałki pokazują w dół. Mój dylemat rozstrzyga koleś jadący za mną informując mnie iż:
W lewo! Jakiś pedał poprzestawiał znaki!
Myślę sobie, nawet tu, pod Warszawą jak coś złego to od razu wszyscy mają wąty do Morsa. Ciekawa sprawa ;)
Z ostatniego przed metą singla wypadam jako pierwszy z kilkuosobowej grupy i…
…odjeżdżam wszystkim na dobre kilkadziesiąt metrów :) Jakoś była moc.
Na mecie są wszyscy wymienieniu w czołówce tego wpisu plus Izka, która zrobiła sobie rozjazd po PB i przyjechała się zintegrować. Czekamy na dekorację, podczas której jest trochę zamieszania, bo Che która była druga, zrobiła się nagle czecia i spadamy na pizzę i browar. W czasie dekoracji rowerków spokojnie, bez cienia zniecierpliwienia pilnuje nam Greq, którego niniejszym serdecznie pozdrawiam.
Jedziemy jeszcze na kolejny etap integracji do Białego Domku, gdzie dołączają Gora i Śwagra przyległości. Palimy kolejną miejscówkę i teraz jedyne co nam pozostało to lasami wrócić do domu.
Z przygodami było, ale się udało :)